U Sremskim Karlovcima je od 10. do 12. maja nastavljen feministički diskusioni kružok o prisilnoj mobilizaciji i otporu žena, kao važnom delu procesa organizovanja Ženskog suda - feministički pristup pravdi.
Za diskusione kružoke pripremljene su čitanke o prisilnoj mobilizaciji „Od materinske politike mira – do feminističko-antimilitarističkog otpora” i čitanka o istoriji antiratnog otpora u Srbiji početkom 1990-tih.
Iskustva o razgovorima sa ženama iz Zvornika i Srebrenice (Bosna i Hercegovina) koje su svedočile o ratu, te Iraka prenela je slušateljkama u Sremskim Karlovcima Nataša Lambić iz Žena u crnom. Prof. dr Svenka Savić, sa Filosofskog fakulteta u Novom Sadu objasnila je zašto su bitne priče žena, tvrdeći da se žene, koje su na visokim društvenim pozicijama, ne izjašnjavaju o svojim problemima, dok se, sa druge strane marginalizovane Romkinje plaše da njihove životne priče nikoga ne interesuju.
Gordana Radosavljević iz Žena u crnom kaže da je radionica tokom koje su žene iz Srbije govorile o mobilizaciji, vojnom nasilju, o otporu... od 1991. do 1999. organizovana jer: „Želimo drugačiji pristup istoriji, da budemo subjekti, a ne objekti istorije, i da kažemo kako smo se osećale u strašnim vremenima“.
Drugi zaključak sa radionice, a nakon iznošenja iskustava prisilne mobilizacije, ali i drugih zločina tokom i nakon rata koji su u dubokoj vezi sa militarizmom, bio je da su se muškarci koji su preživeli ratište vratili sa traumama i disfunkcionalnim ponašanjem, a da o ratu ne govore. Žene su se osećale bedno, ali žele da se o ratu zna. Tokom i posle rata militarističko nasilje je isprepletano sa etničkim, socio - ekonomskim i rodnim nasiljem. Pri tom, država nije preuzela odgovornost za traume,jer nije osnovala nijedan centar za PTSP, već su taj teret podnele žene, kako je rekla Staša Zajović iz Žena u crnom. Takođe, svedočenja su pokazala da je otpor žena je bio permanentan, ali ne i vidljiv. „Mir je više od odsustva rata“, zaključeno je nakon razgovora.
Učesnicama kružoka su prikazan je između ostalog film „Žene Srebrenice govore“ u režiji Milice Tomić, a u produkciji Žena u crnom. U ovom dokumentarnom filmu rođake ubijenih u Srebrenici svedoče građankama i građanima Srbije o genocidu povodom njegove trinaeste godišnjice. Bili su i dokumentarci nemačke televizije DW o otporu žena mobilizaciji 1992. u vojvođanskom selu Trešnjevac. Uvažavajući i estetsku dimenziju čoveka i važnost uloge umetničkog izraza u otporu prema svim vidovima represije, prikazan je i dokumentarac “Pismo ocu” reditelja Srđana Keča o preispitivanju sina (autora filma) očevog učešća u ratu, kao i videoperformans "Pranje" umetnice Gorane Anđelić-Galić iz BiH kojim se kroz "pranje kravavih zastava" u Neretvi ispod mostraskog mosta preispituju nacionalni identiteti.
