Antifašizam predstavlja jednu od konstanti delovanja Žena u crnom. Suprotstavljanje svim vidovima fašizma delimo sa svim demokratskim snagama u zemlji i svetu, a antifašizam je nakon Drugog svetskog rata postao neupitna vrednost demokratije, koju dele sve slobodoljubive žene i muškarci, tako da je npr. 9. maj, dan na koji se obeležava godišnjica kapitulacije Hitlerove Nemačke proglašen Danom Evrope.
Istorijski, fašizam se javljao u raznim formama: od italijanskog fašizma, preko nemačkog nacionalsocijalizma (i njegovih lokalnih oponašanja, kakvo je u Srbiji predstavljao Ljotićev Zbor), španskog frankizma, hrvatskog ustaštva, itd. U zemljama bivše Jugoslavije svi kvislinški pokreti i režimi za vreme Drugog svetskog rata bili su u većoj ili manjoj meri fašistički, što se naročito očitovalo u njihovoj genocidnoj praksi (ustaški logor Jasenovac je bio najveći logor smrti u Evropi ako se ne računaju nemački logori, a Beograd je zahvaljujući domaćim kolaboracionistima postao 1941. prvi evropski grad koji je u potpunosti očišćen od Jevreja). Ratovi 90-ih godina po mnogo čemu su i kontinuitet lokalnih vidova fašizma koji su poraženi 1945. godine. Međutim, ne smemo zanemariti ni ulogu režima Slobodana Miloševića, koji se pozivao na antifašističku tradiciju, ali je po svom karakteru bio nacionalsocijalistički.
Danas se u svetu fašizam javlja u raznim vidovima: od pokušaja revizije istorije (npr. osporavanje holokausta), preko raznih totalitarnih ideologija, do neofašističkih, neonacističkih, rasionalističkih i sličnih pokreta. U Srbiji se fašističke tendencije očituju s jedne strane u organizovanom poricanju ili relativizovanju zločinačke prošlosti, kako one najnovije, iz 90-ih godina prošlog veka, tako i one starije, iz perioda Drugog svetskog rata (primer: zakonsko izjednačavanje partizana i četnika), a sa druge strane u delovanju neonacističkih i klerofašističkih grupa, koje u javni govor uvode najgrublje forme mržnje i teže uspostavljanju organskog (tj. totalitarno-fašističkog) poretka. Smena diktarorskog režima u Srbiji (5. oktobar 2000) nije doveo do promene ideološkog sistema, kulturnih obrazaca koji su proizveli rat: mržnja prema drugima i različitima u etničkom, verskom, seksualnom pogledu tako da su Žene u crnom nastavile veoma intenzivno da se zalažu protiv svih vidova fašizacije društva.
Suprotstavljajući se i poricanju zločinačke prošlosti i govoru mržnje, Žene u crnom permanentno denunciraju lokalne vidove fašizma.
Antifašistički angažman Žene u crnom izražavaju putem:
AKCIJE NA ULICI: PROTESTI, PERFORMANSI, JAVNI APELI, KAMPANJE...
KONFERENCIJE, RADIONICE, SEMINARI, ESEJI, IZVEŠTAJI SA TERENA...
