I DALJE SMO NA ULICAMA...

NAŠIH 15 GODINA

O akcijama na ulicama, trgovima

9. oktobra 1991. započele smo javni, nenasilni protest protiv rata, protiv politike srpskog režima, nacionalizma, militarizma, svih vidova mržnje, diskriminacije, nasilja.
Dosada smo organizovale više od 500 protestnih akcija, najviše na ulicama i trgovima Beograda, ali i u drugim gradovima u Srbiji i Crnoj Gori, kao i na prostoru bivše Jugoslavije i u mnogim gradovima Evrope i sveta.
Tokom deset godina postojanja grupe imale smo isuviše argumenata da stalno budemo PROTIV jer je režim u Srbiji stalno proizvodio ratove, nesreću, mržnju. I zato je naš moto od početka bio "Ne u naše ime". Srpski režim koji je vodio ratove smenjen je 5. oktobra 2000. godine. Međutim, održala se kulturna, moralna i duhovna klima koju je on proizveo. Tokom dvanaest godina postojanja pokušavale smo i pokušavamo da nezadovoljstvo pretvaramo u akcije ZA. A naš moto je i dalje "Ne u naše ime", ne samo kao kritička distanca prema svakoj vlasti, već kao i zahtev za radikalnim raskidom sa politikom prethodnog režima. Protiv i za stalno se prepliću i mešaju kao kreativan i dinamičan odnos prema stvarnosti.
Naše protestne akcije su imale različite političko-aktivističke, moralne, emotivne, estetsko-aktivističke faze, nivoe i dimenzije:

I faza - kontinuitet: od 9. oktobra 1991. godine do potpisivanja Dejtonskog sporazuma (novembra 1995. godine)

Svake srede, prve godine ispred Studentskog kulturnog centra, a potom na glavnom beogradskom trgu, u crnini i ćutanju, protestovale smo zbog:

napada JNA na Hrvatsku (ili je bolje ubijanja ljudi, prekida puteva i ljudskih kontakata, rušenja Vukovara, Dubrovnika, Zadra...), uništavanja gradova i prirode;

zbog nasilne mobilizacije muškaraca za rat, zbog odvođenja na ratište; zbog progona dezertera;

zbog agresije na Bosnu i Hercegovinu: rušenja Mostara, Sarajeva, koncentracionih logora, masakra u Srebrenici, zbog svih nebrojenih zločina u BiH;

otmice putnika bošnjačke nacionalnosti u Štrpcima (Srbija), zbog progona i diskriminacije drugih i različitih (u etničkom, religijskom, seksualnom, kulturnom i svakom drugom pogledu);

egzodusa civilnog stanovništva iz Krajine (Hrvatska) nakon vojnih operacija "Bljesak"(maj 1995. godine) i "Oluja" (avgust 1995.), itd.

U ovom periodu aktivno smo sarađivale sa mnogim drugim grupama u organizovanju i realizaciji antiratnih akcija u Beogradu.
Jednostavni ritual u crnini, znaku žalosti zbog svih žrtava rata, u ćutanju kao izrazu ogorčenja zbog tragedije koju proizvode rat i mržnja, prvih pet godina modifikovale smo i obogaćivale tokom performansa za vreme godišnjih skupova Međunarodne mreže Žena u crnom.

II faza - ciklični kontinuitet (od novembra 1995. godine do jeseni 1996. godine).

U ovom periodu organiziovale smo akcije: edukacije na ulici u vidu tematskih celina (o nenasilnoj pobuni protiv rata, o zahtevu za amnestijom dezertera, za suđenje ratnim zločincima, za istinu o zločinima, posebno o zločinima nad nestalima, o položaju izbeglica, o represivnoj politici srpskog režima nad albanskim stanovništvom na Kosovu, itd.).
Proteste smo održavale različitim intenzitetom, skoro uvek sredom, nekada svake srede, nekada više puta mesečno, nekada jednom mesečno.
Nastavile smo sa ritualom u crnini uz elemente koji "razbijaju"crnu boju , često sa zastavom duginih boja, simbolom drugosti i različitosti.
U ovom periodu organizujemo češće i performanse, od kojih izdvajamo sledeće: "Kasandra sa nama", zajedno sa ženskim teatrom Dah iz Beograda i "Proterajmo militarizam iz naših života".

III faza - kontinuitet - od jeseni 1996. godine tj.masovnih građanskih protesta do jeseni 1997. godine.

To je period stvaranja prostora za smenu režima i promene, za širenje kruga naših saveznica/ka, za svakodnevnu edukaciju za mir i nenasilje. Svakodnevno izlazimo na ulice, zajedno sa ostalim građankama, ritual je karnevalski. Nažalost, nade su ubrzo, po završetku masovnih protesta, izneverene; postratni period se pretvara u period pripreme novog rata...
Naši protesti su takođe bili usmereni protiv ratne politike srpskog režima prema Crnoj Gori.

IV faza - ciklični kontinuitet - jesen 1997. godine - vojna intervencija NATO-a, proleće 1999. godine.

To su protesti protiv represije nad nezavisnim medijima u Srbiji, protiv rata niskog intenziteta, aparthejda na Kosovu, akcije solidarnosti sa nenasilnim narodnim, ženskim i studentskim pokretom na Kosovu, podrška mirovnim pregovorima između srpske i albanske strane, u Rambujeu"Bolje pakt nego rat"(februar/mart 1999. godine do početka intervencije). Izlazile smo na ulicu jednom nedeljno, više puta mesečno. Tokom intervencije NATO-a nismo izlazile na ulicu, zato što su bile dozvoljene isključivo režimske manifestacije.
U ovoj fazi smo organizovale i brojne performanse, uglavnom povodom važnih datuma, kako za našu grupu tako i za međunarodni feminističko-pacifistički pokret:
"Učinimo vidljivim veze između vojnih troškova i tampona"; "Priznajem...", "Mreže ženske solidarnosti", itd.

V faza - ciklični kontinuitet - nakon vojne intervencije do smene režima, 5. oktobra 2000. godine:

protiv rastuće represije i fašizacije režima i protiv etničkog čišćenja nealbanskog stanovništva na Kosovu.
Ovaj period se odlikuje zadržavanjem rituala (stajanje u crnini i ćutanju), uz povremene izmene, decentralizacijom akcija, i usled pojačane represije režima nad Ženama u crnom od juna 2000. godine izmeštanjem uličnih akcija i većine i aktivnosti u Crnu Goru, tu su se odvijale zajedničke akcije s drugim aktivističkim grupama, od kojih je najobimnija "Neću rat", koja je septembra 2002. godine realizovana u više desetine gradova u Srbiji i Crnoj Gori.

VI faza - ciklični kontinuitet - od pada režima, 5. oktobra do sada.

Ova faza se odlikuje izrazitom diversifikacijom uličnih akcija, kako u sadržaju tako i formi, kao i još većim stepenom decentralizacije.
Akcije se mogu podeliti na:

akcije protiv nasilja i rata: protiv eskalacije sukoba u Južnoj Srbiji, rata u Makedoniji, Bliskom istoku, Avganistanu, Kolumbiji, Iraku i u mnogim drugim ratnim područjima; akcije ovog tipa organizovale smo kako u Beogrado, tako i u mnogim drugim gradovima u Srbiji i Crnoj Gori;

akcije suočavanja s prošlošću: zahtevi za izručenjem Haškom tribunalu svih optuženih za ratne zločine, senzibilizovanje javnog mnjenja za pitanja odgovornosti za rat, istinu o ratu, ratnim zločinima; godišnje obeležavanje ratnih zločina i mesta zločina nad civilnim stanovništvom (Vukovar, Sarajevo, Štrpci, Srebrenica, Kosovo...); odlasci na komemoracije u Potočare/Srebrenicu povodom godišnjice masakra, obeležavanje godišnjice antiratnog otpora u Beogradu i Srbiji. U okviru ovog vida protesta, pored stajanja, oganizovale smo tokom 2001. i 2002. godine performans "Pamtimo..." i u Beogradu, i u drugim gradovima u Srbiji; tokom vanrednog stanja zavedenog u Srbiji nakon ubistva premijera (12. mart 2003. godine) organizovale smo tokom marta i aprila 2003.godine, zajedno sa drugim NVO, akciju "Dosta zločina" (distribucija letaka i nalepnica u više od pedeset gradova i mesta u Srbiji).

antimilitarističke/feminističke/alterglobalističke akcije: od početka rada grupe javno smo se zalagale za podršku svim pobunjenicima protiv rata, za amnestiju dezertera, za priznavanje prigovora savesti na služenje vojnog roka kao i prigovora savesti na vojne troškove. Organizovale smo i brojne performanse putujućeg karaktera: "Idemo polako da bismo sigurno stigle", "Demilitarizujmo sebe, demilitarizujmo svoje okruženje", "Mreža ženske solidarnosti protiv rata". Ovi performansi su bili izvedeni u oko dvadesetak gradova Srbije i Crne Gore, posebno u 2001-2003. godine. Pored toga, organizovale smo i druge performanse, uglavnom u Beogradu: "Ovo nisu igračke" (protiv kupovine igračaka u vidu oružja), " I dalje neposlušne, i dalje na ulicama", mirovni marš "Ulice su naše - globalizujmo solidarnost i socijalnu pravdu"; Globalizujmo antifašizam", itd.

Od samog osnivanja akcijama na ulici obeležavamo važne datume međunarodnog ženskog i mirovnog pokreta: