Sutra je 15 godina otkako je Jugoslovenska narodna armija napala Dubrovnik iz svih oružja. Grad je demilitarizovan dvadeset godina pre toga, upravo zato da ne bi, kao deo svetske kulturne baštine, postao žrtva rata. Niko pre JNA nije 14 vekova direktno napadao Dubrovnik.
Grad je bio od 1. oktobra 1991. do maja 1992. pod opsadom iz vazduha, sa mora i kopna. Građanima/kama su ukinuti voda i struja. Hrane nije bilo.
Političke vođe u Beogradu i Podgorici poverili su vojnicima da od dubrovačke regije oružjem stvore “Dubrovačku republiku” koja će zatim biti priključena “velikoj Srbiji”. Rezultat ove sulude ideje i opsade Dubrovnika je, prema podacima UN, između 82 i 88 ubijenih civila. U odbrani grada poginulo je i gotovo sto branitelja. Oštećene su 563 zgrade u “biseru Jadrana” Najteži artiljerijski napad bio je 6. decembra 1991. kada je 19 ljudi ubijeno, a 60 ranjeno. Među ubijenim građanima/kama bili/e su Dubrovčani/ke svih nacionalnosti.
Haški sud je četvoricu optužio za ratne zločine na dubrovačkom području. U Srbiji žive Blagoje Adžić, Borisav Jović, Veljko Kadijević i Aleksandar Vasiljević, komandanti i inspiratori dubrovačkog zločina. Brojni i bezimeni ratni zločinci manjeg formata su takođe među nama. Najmanje što je Srbija mogla da uradi jeste da se, kao Crna Gora izvini mrtvim i živim Dubrovčanima/kama, vrati oteto i plaća ratnu odštetu. Nije ni to uradila.
Danas, na 15-godišnjicu početka zločinačke i sramotne opsade Dubrovnika, ponovo, kao i svih proteklih godina, tražimo od vlasti Srbije, koja voli da sebe naziva “demokratskom”, da preuzme na sebe odgovornost, skine dubrovačku ljagu sa svojih građana i adekvatno kazni sve počinioce zločina na dubrovačkom ratištu, do poslednjeg.
U Beogradu, 30. septembra 2006.
Žene u crnom
