O suđenju Suva Reka (Suharekë)
Nga krimi i organizuar deri të gënjeshtra e organizuar
Për gjykimin „Lënda: Suhareka“
1987/8/9/1990/1–1998. - Aparthejd: montirana politička suđenja, smena pokrajinskog rukovodstva,“kidnapovanje“ jezika, ukidanje autonomije Kosova, zatvaranje škola i fakulteta na albanskom jeziku i otpuštanje prosvetnih i zdravstvenih radnika, brutalne policijske i vojne jedinice razbijaju sve demonstracije – stotine mrtvih, masakr u Mališevu, ubistva u Klini i Podujevu, ubistva rudara na Starom Trgu u Trepči (Apartdejt: gjykimiet epolitike të montuara, ndërrimi i udhëheqësisë së krahinës, „kidnapimi“ gjuhësor, heqja e Autonomisë Kosovës, mbyllja e shkollave dhe Universitetit në gjuhën shqipe, largimi i punëtorëve të arsimit dhe të shëndetësisë, njësitë policore dhe ushtarake brutalisht shkatërrojnë të gjitha demostratat- qindra të vdekur, masakra e Malishevës, vrasjet në Klinë dhe Podujevë, vrasjet e minatorëve në Stari Trg në Trepçë)
1998. – Masakri albanskih civila u Drenici (Donje Prekaze, Likošane, Gornje Obrinje, Lausa, Ćirez, Rogovo) (Maskrat ndaj civilëve shqiptar në Drenicë (Prekaz i Poshtëm, Likoshan, Obri e Epërme, Laushë, Qirez, Rogovë)
1998–1999. – Rat ili oružani sukob VJ/PJP i OVK (Luftë ose konflikt i armatosur i UJ-së (Ushtrisë Jugosllave)/NSP-së (Njësitë Speciale Policore) dhe UÇK-së (Ushtria Çlirimtare e Kosovës)
1999. – Masakri albanskih civila širom Kosova (Račak, Podujevo, Suva Reka (Suharekë), Dubrava, Meja, Velika i Mala Kruša, Celine, Pusto selo, Gornja i Donja Sudimlja), masovne deportacije albanskog stanovništva (960.000 [1]), ponovo državno organizovano etničko čišćenje, ubistva istaknutih ljudi Albanaca sa Kosova (Fehmi Agani, Bajram Keljmendi) (Masakrat ndaj civilëve shqiptar në tërë Kosovën (Reçak, Podujevë, Suharekë, Dubravë, Mejë,Krushë e madhe dhe e Vogël, Celine, Fshati i Thatë, Studime e Epërme dhe e Poshtme), depëtimet masive të popullatës shqiptare (960.000, përsëri organizim shtetëror për pastrimin etnik, vrasja e shqiptraëve eminent (Fehmi Agani, Bajram Kelmendi)
1999–2001. – Montirana suđenja pred sudovima u Srbiji istaknutim liderima i liderkama albanskog naroda na Kosovu (Albin Kurti, Flora Brovina, Đakovička grupa, braća Mazreku, albanski studenti) (Gjykimete e montuara ndaj liderve të shquar dhe lidereve të shquara të popullit shqiptar të Koosvës pranë gjykatave në Serbi (Albin Kurti, Flora Brovina, Grupi i Gjakovës, vëllezërit Mazreku, studentët shqiptar)
(2, 3, 4. i 5. oktobar 2006)
Danas je pred većem okružnog suda u Beogradu počelo suđenje za zločin u Suvoj Reci (Suharekë).
Prvog dana pretresa, pročitana je optužnica, optuženi su se izjasnili o krivici.
Suđenje prate aktivistkinje Mreže Žena u crnom.
Mi aktivistkinje Mreže Žena u crnom pratimo ovo suđenje, pre svega da bismo bile sa porodicama žrtava. Ovo je čin uvažavanja dostojanstva žrtava, solidarnost sa porodicama, čin priznanja zločina počinjenog u naše ime.
Ovim mi pokušavamo da podelimo njihovu bol zbog gubitka bliskih osoba. Sa porodicama pričamo, razmenjujemo informacije, pijemo zajedno kafu, smejemo se.
Nasilje: etape:
Dhuna: Etapat:
* Država organizovanog zločina/ Shteti organizator i krimit
Dana 26. marta 1999. u Suvoj Reci (Suharekë), u piceriji Kalabrija i na Reštanskom puru, pripadnici MUP-a Republike Srbije: Mitrović Radoslav, pukovnik i pomoćnik komandanta žandarmerije, Repanović Radojko, pomoćnik komandira stanice, Jovanović Nenad, kriminalistički policajac, Čukarić Slađan, policajac, Nišavić Milorad, pripadnik Državne Bezbednosti, Petković Miroslav, rezervista, Petković Zoran, rezervista, Papić Ramiz, policajac iz Sjenice, lišili su života ukupno 48 lica od toga 46 lica, članova porodice Beriša, od kojih su preživeli Beriša Šireta (Shyhrete Berisha), Beriša Vjolca (Vjollca Berisha) i Beriša Gramos (Gramos Berisha). Tela su sahranjena u jednu od masovnih grobnica na Kosovu, na vojnom strelištu u Prizrenu, da bi samo posle nedelju dana, po naređenju haškog optuženika, generala Vlastimira Đorđevića, bila prebačena u Srbiju i sahranjena u Batajnici odakle su vraćena porodicama na Kosovo.
Prvooptuženi Radosav Mitrović je u području Opštine Suva Reka (Suharekë) imao komandnu odgovornost, pa je stoga odgovoran, jer je, prema navodima optužnice, svojim podređenim pripadnicima MUP-a Srbije, naredio: „Krećite, šta čekate, ubijajte, vozite... jel to ja treba da radim umesto vas.“
Iz njegovog držanja da se zaključiti da je reč o profesionalnom, dugo godina treniranom „šrafu“ (Hana Arent) u čitavoj mašineriji ubijanja, MUP-u Srbije.
On je za ratne zasluge dobio orden jugosloveske zastave sa zvezdom. Treći komandant žandarmerije, poslušan, izvršitelj.
Ovaj zločin, kao i mnoge druge organizovala je, sprovela i izvršila država. I država je prvenstveno ta koja bi trebalo da se izvini porodicama žrtava. (2, 3, 4. i 5. oktobar 2006)
Velibor Veljković, policajac, svedok, koji je ispričao za čitav zločin, „24. marta se dogodio ratni zločin i ja sam zbog toga danas ovde“.
On je ispričao da je odbio da pođe na zadatak da ubija Albance, jer je smatrao da je to krivično delo i da nema ni jednog uslova iz pravila službe da policija upotrebi oružje.
Ovo takođe svedoči da je zločin organizovala država da je ona njime rukovodila, očigledno da je postojala namera, ništa se nije desilo kao slučajnost. Za optužene je rekao: “Oni tačno znaju šta su uradili.“ (7, 8. i 9. novembar 2006)
Svedok N. N. je svedočio: „ Postojala je posebna jedinica policije u Suvoj Reci, jedinicu je vodio Veljko Radenović. Ljudi za ispomoć su dolazili iz Kruševca i zvali su se Čegrovi. Komandant posebnih jedinica policije bio je Mitrović Radoslav (Čegar 1.)“ Ovo je jedan od dokaza da je čitava akcija etničkog čišćenja albanskog stanovništva na Kosovu bila državno organizovana. (10, 11. i 12. januar 2007
Svedok N. N. je pričao da je bilo puno vojske: naoružani UÇK/OVK, naoružani Srbi civili, rezervni sastav policije, redovna policija, specijalna policija, posebne jedinice policije, regularna vojska...
Svedok N. N. je za situaciju na Kosovu rekao da je bilo „redovno vanredno stanje“. (1, 2, 3, 4. i 5. februar 2007)
„U zanatskom centru je bio masakr!“ – rekao je svedok Trajković Trajko, Rom, koji je tada imao šesnaest godina. (4, 5, 6, 7. i 8. jun 2007)
„Ne sećam se da li je bilo pucanja, ne sećam se da je bilo iseljavanja ljudi, nisam video pljačkanja, stvarno se ničega ne sećam i nemam pojma, ne sećam se kada sam stupio u PJP.“ Svoje svedočenje, ovaj svedok je završio rečenicom: „skoro svi Srbi dole su bili rezervisti.“ Počev od 1989. na Kosovu je postojala samo srpska policija i ogroman teror nad albanskim stanovništvom. Policija kao verna čuvarka aparthejda.
Svi Srbi na Kosovu su bili policajci. (2, 3, 4. i 5. jul 2007.)
* Rat protiv civila/Lufta kundër civilëve
Tužilac Vitorović je pitao okrivljenog Mitrovića, da li je on rekao: “Ako bude bilo bombardovanja neće biti Srba, ali sigurno neće biti Albanaca“, što je izazvalo negodovanje advokata odbrane.
Drugookrivljeni, Repanović Radojko bio je komandir stanice Suva Reka (Suharekë). On je tvrdio da je veliku oblast kontrolisala teroristička i separatistička UÇK/OVK.
Teško da su maloletni Genci, Granit, Dafina, Drilon, Vlorjan, Edon, Doruntina, Majlinda, Herolinda, Altin, Redon, Ismet, Eron, Kuštrim (Kushtrim), Arta, Zana, Merita, Hanumša (Hanumsha), Mirat bili/e pripadnici/e UÇK/OVK. Bila su to samo deca koja su se u jednom istorijskom trenutku našla u vrtlogu etničkog čišćenja zbog imena. (2 ,3, 4. i 5. oktobar 2006)
Svedok Velibor Veljković, „nelojalan svojima“, decidirano je rekao da na njih Albanci nisu pucali i da su žrtve bile u civilu.
Svi leševi su bili civili, niko nije bio u uniformi.
Punomoćnica oštećenih Nataša Kandić pitala je jednog od svedoka: „Da li ste čuli za masovna stradanja u Maloj i Velikoj Kruši (Krusha e Vogël dhe e Madhe) u Pustom selu, u Celinu (Celinë); to su bila ubistva koja su se dogodila na području opštine Prizren?“ Na to je advokat odbrane Veljko Đurđić rekao: „Ako postavljamo pitanja za teritoriju čitavog Kosova ostaćemo ovde pet godina“. (7, 8. i 9. novembar 2006)
„Civili nisu bili ludi da odu u policijsku stanicu kad su bežali od policije. Ranjenim ljudima nisam pomogao jer sam se plašio. Policija je branila Srbe, a ja pomažem Šiptarima, to nisam smeo da radim. Policajci su se ponašali kao kauboji, niko ništa nije smeo da im kaže, bili smo kao bubice“, rekao je zaštićeni svedok A. (decembar 2006)
Svedok A je mnogo puta ponovio da je na slikama puno dece i žena. Ovo je jedan od dokaza da na Kosovu srpska policija i vojska nisu vodile rat protiv Oslobodilačke vojske Kosova nego da je to bio rat protiv civilnog stanovništva.
Iz ovoga proizilazi da su sva ubijena deca iz porodice Beriša bili teroristi što je apsurdno. (10, 11. i 12. januar 2007)
Svedok A je rekao da je policija imala naređenje da otvori vatru na pripadnike UÇK, ali je takođe dodao da ni jedan metak nije ispaljen. Ovo potvrđuje činjenicu da srpska policija na Kosovu nije ratovala protiv naoružanih pripadnika Oslobodilačke vojske Kosova već je vodila rat protiv civila. (1, 2, 3, 4. i 5. februar 2007)
U Suvoj Reci (Suharekë) nije bilo OVK/UÇK, što potvrđuje da srpska vojska i policija nije ratovala protiv OVK/UÇK već je ubijala nedužne civile. (2, 3, 4. i 5. april 2007)
Žrtve su odjednom postali dželati, a dželati su se pretvorili u žrtve. (15, 16. i 17. maj 2007)
„Naš zadatak je bio rasturanje terorističkih grupa.“ A zapravo mašinerija državnog terorizma permanentno je terorisala albansko stanovništvo. (2, 3, 4. i 5. jul 2007)
* Koordinisane akcije etničkog čišćenja/Koordinimi i aksioneve për pastrim etnik
Optuženi Radosav Mitrović se hvalio da ima zasluge u razbijanju demonstracija na Kosovu osamdesetih, kao i onih u Srbiji devedesetih. Rekao je kako su njegovi preci kada god je to bilo potrebno davali krv za ovu zemlju. Na Kosovu je bio bez prekida od februara 1998. do 14. juna 1999.
Bile smo svedokinje etničkog čišćenja kao državnoorganizovanog zločinina. Danas (03.10) prvooptuženi je nastavio svoje svedočenje: „Ja sam sa svojim ljudima vršio čišćenje terena“. Na području Prizren – Orahovac (Rahovec) – Suva Reka (Suharekë) vršeno je etničko čišćenje albanskog stanovništva. „Moje snage su zaposele teren, osvojile ga. Ja sam unapređen u pukovnika, ja nisam bio pod vojnom komandom, ja sam odgovarao za svoje tri čete. Sve naredbe su išle iz komande iz Prištine.“
Okrivljeni je neprestano ponavljao da su oni samo čistili teren od „šiptarskih terorista.“ Ponovo se relativizuje termin etničkog čišćenja albanskog stanovništva. (2, 3, 4. i 5. oktobar 2006)
Svi oni nedužni ljudi koji su imali u tom istorijskom trenutku određeno ime bili su meta državno organizovanog etničkog čišćenja i ubistva.
Jedno od svedočenja svedoči da je etničko čišćenje bilo državno organizovano i da je postojao cilj etnički čiste teritorije bez ljudi određenog imena. Svedok Velibor Veljković je takođe spominjao razne grupe: prvo je išla „grupa za ubijanje“ pa „grupa za sakupljanje leševa“ i na kraju grupa za čišćenje. (7, 8. i 9. novembar 2006)
Kada advokati odbrane pitaju, „da li je policija radila po zadatku“, optuženi i svedoci odgovaraju potvrdno. Ne postavlja se pitanje „šta znači raditi po zakonu u policiji u vreme ratnog stanja“. To podrazumeva da je dozvoljeno, čak i poželjno ubijati „neprijatelje“, albanske civile, ne očekujući pravdu. Etničkim čišćenjem se stvarao etnički čist prostor bez ljudi, bez jezika. Niko od njih se nije nadao da će za svoje zločine odgovarati.
Upitan, „da je je policija radila po zakonu“, jedan od svedoka je potvrdio. Niko nije rekao da je taj zakon glasio ubiti što više Albanaca, ostaviti što veći etnički očišćen prostor. (15, 16. i 17. maj 2007)
„Moj sin Zoran je vozio autobus kod Šiptara, za Šiptare, tamo su samo Šiptari imali agencije.“ Svedokinja je uporno u sudnici izgovarala ime Šiptar, koji je pogrdan naziv za Albance, bez straha da će snositi posledice jer je njen govor, govor mržnje, to je govor koji je utro put etničkom čišćenju albanskog stanovništva na Kosovu. Niko nije reagovao, počev od sudskog veća.
Pitam se šta znači biti poslušan u policiji? To znači bespogovorno izvršavati sve njihove takozvane posebne zadatke, koji su ustvari bili ubistva, etničko čišćenje, silovanje. (2, 3, 4. i 5. jul 2007)
* Zavera ćutanja/zločin ćutanja/teret, nasleđe ćutanja ili državno organizovane laži/Komploti i heshtjes/krimi i heshtjes/barra, trashëgimija e heshtjes ose gënjeshtra shtetërore e orgaizuar
Okrivljeni Radosav Mitrović je rekao da nije obraćao pažnju da li su kuće oko policijske stanice spaljene, takođe, nije obratio pažnju na kolone albanskih izbeglica koje su napuštale Kosovo, to je bio posao saobraćajne policije. Etničko čišćenje je bilo u rukama policije a on kao komandant nije na to obraćao pažnju. On je potencirao da je imao komandnu odgovornost, komandovao je samo svojim ljudima. „Ako ratujemo, ratujemo svi, imamo kolektivni duh. A ja sam bio hrabar starešina i išao sam uvek sa činovima.“ On je radio profesionalne dužnosti. (2, 3, 4. i 5. oktobar 2006)
Predsedavajuća sudkinja je misleći na ubistva albanskih civila, pitala: „Da li se tome neko suprotstavio?“, na šta je svedok A rekao: „Ko sme da im se suprotstavi?“ (decembar 2006)
Na svedočenje jednog svedoka, na njegov iskaz, da je policija pružala zaštitu albanskom stanovništvu, tužilac Vitorović je pitao: „kako tog dana, kada je ubijeno 48 lica, nije bilo nikakve policijske zaštite?“
Svedok N. N. je na pitanje punomoćnice oštećenih Nataše Kandić, „da li je policija uzela novac od Jašara Beriše (Jashar Berisha)“, rekao da „naši policajci nisu uzimali pare.“ Ovo je negiranje opšte poznate činjenice da je tokom etničkog čišćenja policija uzimala novac od ljudi u zamenu za njihove živote.
Nastavljeno je doslovno poricanje bukvalnih činjenica, skrivanje komandne odgovornosti, poricanje bilo kakve odgovornosti. Svedok N. N. je nastavio praksu prethodnih svedoka koji su nastojali da prikriju montiranu politiku zločina i sakriju odgovornost generala Obrada Stevanovića. (1, 2, 3, 4. i 5. februar 2007)
Svedok N. N. je nastavio praksu poricanja bilo kakvih saznanja o ubistvu porodice Beriša. Kao i većina njegovih prethodnika trudio se da zaštiti državu i njene predstavnike od optužbi.
Nezaštićeni Romi nisu se bojali da javno kažu sve što znaju. Jedini su koji su rekli da im je bilo teško, jedini koji su se poneli ljudski i bili ljudi. (2, 3, 4. i 5. april 2007)
Okrivljeni Radosav Mitrović je hvalio profesionalizam i poštenje svojih pretpostavljenih generala Obrada Stevanovića i Sretena Lukića.
Optuženi Radosav Mitrović se izjasnio da nije kriv za ratni zločin prema civilnom stanovništvu i navodio je podatke o svojoj stručnoj spremi.
„U Suvoj Reci (Suharekë) je redovna policija radila svoj posao. Albansko stanovništvo se iseljavalo pod pritiskom terorističke UÇK/OVK.“ Ovo predstavlja falsifikovanje, racionalizaciju, bukvalno poricanje zločina.
Optuženi Radosav Mitrović je rekao da je njegovim ljudima zadatak bio da „brane svoju zemlju i svoju otadžbinu.“ Dodao je: „Ja sam visoko-profesionalni komandant.“ (2, 3, 4. i 5. oktobar 2006)
Svedok N. N. je tvrdio da je uzrok pomeranja stanovništva rat i NATO bombe. (7, 8. i 9. novembar 2006)
Svedok N. N. je negirao umešanost države Srbije u organizovanu akciju etničkog čišćenja.
Upitan od strane sudskog veća, da li je bilo zapaljenih albanskih kuća, svedok je rekao: „Oni su sami palili svoje kuće i bežali.“ Ovo je dokaz državno organizovanih laži. (1, 2, 3, 4. i 5. februar 2007)
Svi naredni svedoci su se trudili da prikriju činjenice, hteli su da zaštite pre svega sebe, onda svoje nadređene i na kraju državu Srbiju. Negirajući postojanje zločina, odnosno saznanja o zločinu oni žele da prikriju odgovornost države Srbije koja je te zločine organizovala. (5, 6, 7, 8. i 9. mart 2007)
Ubistva kosovskih Albanaca predstavljaju se kao normalna stvar i o njima se nije pričalo, kao da se nikada nisu desila, ili su se desila pa su bila opravdana, takozvanom borbom protiv terorizma.
Svedoci su odabrali amneziju kao svoj politički izbor. Ćutanje o državno organizovanom zločinu. Izabrali su da ništa ne znaju, da se ničega ne sećaju, da ništa ne kažu. Žele da zaštite sebe, svoje pretpostavljene, državu. Svi oni nemaju empatiju prema žrtvama, u kartografiji zločina albanske žrtve ne postoje.
Među svim ovim svedocima postavlja se kao normativno ne znati ništa šta se dešavalo sa Albancima. Izabrali su prećutkivanje. Izabrali su neznanje, odabrali su da se ničega ne sećaju.
Svedok N. N. se trudi da prikrije činjenicu da je posredi bilo državno organizovano etničko čišćenje.
Najbolje za državu je da se otkrije što manje činjenica koje govore o zločinima države.
(15, 16. i 17. maj 2007)
Ovaj svedok, bivši predsednik Opštine Suva Reka (Suharekë) je profesionalni lažov, on tačno zna šta treba da kaže, zna uverljivo da laže, ubeđen da nikada neće za svoje laži snositi bilo kakve posledice.
Ovaj svedok kao državni činovnik režimskog zločina, izvršitelj zakona koji glasi lagati. Svedok je primer onog nekog običnog Nemca koji je radio u polju pored Aušvica i posle rata rekao da ne zna šta se tamo dešavalo. On je izabrao da ne zna ili da se ne seća.
Svedok poriče i negira svoju ulogu šrafa u čitavoj mašineriji državno organizovanog zločina etničkog čišćenja sprovedenog u cilju da se jedna teritorija u potpunosti očisti od nepoželjnih ljudi, nepoželjnih imena, nepoželjnog jezika; da se stvori očišćen prostor bezimenosti i bezglasnosti. Ovo nam je dokaz da na Kosovu tokom bombardovanja nije bilo bezvlašća, bilo je samovlašća, nije bila anarhija, bio je sistem.
Državni službenici ili službenici države lažu ne samo zbog svog interesa, nego i interesa države koju žele da zaštite.
Svi oni poštuju samo jedan zakon, zakon besramnosti jedne laži. (4, 5, 6, 7. i 8. jun 2007)
Svedokinja Vera Petković, majka optuženih Zorana i Miroslava Petkovića, rekla je:
„Meni o stradanju porodice Beriša ništa nije poznato, jer od navodnog mesta zločina ja daleko stanujem.“
„Ništa nije bilo tako neobično da bi me interesovalo, ne sećam se da je bilo paljevina“, rekao je jedan od policajaca svedoka. MUP Republike Srbije laže. Njihov profesionalni zadatak je bio da ubiju, proteraju što više Albanaca i da o tome posle ne znaju ništa. Laž je bila, postala i ostala jedna od njihovih savršeno obavljajućih profesija.
Jedan svedok, visoki državni činovnik je rekao da ne zna da li je u Prizrenu bilo druge policije, „čuo sam da postoji PJP“. Svoje svedočenje završio je rečima: „moja jedinica nije ubijala, ona je savesno i odgovorno obavljala svoj posao“. Da, to svi znamo, savesno i odgovorno obavljati svoj posao, kada je policija bila u pitanju, bilo je proterati ili ubiti što više Albanaca. Njihov posebni zadatak je bilo etničko čišćenje albanskog stanovništva sa Kosova. Sa Kosova je tokom 1999. godine proterano oko 960.000 Albanaca. (2, 3, 4. i 5. jul 2007)
* Napadi na braniteljke/lje ljudskih prava /Sulmi në mbrojtë-sit/-set e të drejtave të njeriut
Pre nego što je pretres počeo, advokati odbrane su tražili izuzeće predsedavajuće sudkinje. Takođe, advokati odbrane su pokušali na sve načine da diskredituju Natašu Kandić, predlažući je za svedokinju kako ne bi mogla da učestvuje u postupku.
Odbrana je pokušala da diskredituje i advokata oštećenih Dragoljuba Todorovića, rečima, ko je njemu dao punomoćje.
U nastavku, odbrana je nastavila verbalnu hajku na Natašu Kandić: ona nema pravno obrazovanje, nema položen pravosudni ispit, ona nije stručnjak, ne zna da postavlja pitanja, zahtevamo da se ona udalji iz ove sudnice...
Ovo je dokaz da se u ovoj zemlji napadaju braniteljke ljudskih prava, kao što je Nataša Kandić, kao što su Žene u crnom, a ne zločinci. (2, 3, 4. i 5. oktobar 2006)
Advokat odbrane, Goran Petronijević je ponovo pokušao da diskredituje punomoćnicu oštećenih Natašu Kandić, ali je ona odgovorila da je advokat svoju stručnost dokazao kao sudija u predmetu Đakovička grupa 1999.
Ponovo je advokat odbrane Goran Petronijević napao Natašu Kandić ali mu je ona ponovo odgovorila da se on dokazao na suđenju Đakovičkoj grupi, kada je rekao: “S obzirom da je nemoguće dokazati krivicu svakog pojedinačno, svi ste kolektivno odgovorni.“
Advokat odbrane Goran Petronijević je ponovo pokušao da diskredituje Natašu Kandić: „Ona ne zna da postavi pitanje“. On je dodao da je policija stanovništvo vraćala u svoja sela. Nataša Kandić je rekla da su ljudi vraćeni 14. aprila 1999. ali su potom zaustavljeni u Meji (Mejë), 27. aprila i masakrirani. (7, 8. i 9. novembar 2006)
Tužilac Vitorović svoju optužnicu obrazlaže tako da stavlja do znanja da je odgovornost prema žrtvama iznad svih odgovornosti. Pun je strpljenja i jako se trudi da navede svedoka da kaže sve što zna o događaju zbog kojeg se sudi. Njegova besprekorna moralna ispravnost i doslednost pravdi nailazi na ometanje od strane advokata odbrane.
Punomoćnici oštećenih, advokat Dragoljub Todorović i Nataša Kandić insistiraju na tome da se otkrije što veći broj pojedinosti vezanih za situaciju u Suvoj Reci (Suharekë), kao i na čitavom Kosovu. Nataša Kandić jako insistira i na drugim događajima, takođe masovnim ubistvima kosovskih Albanaca, ali je u tome prekidaju što advokati odbrane, što predsedavajuća sudskog veća. Sudsko veće kao da ne želi da se istina o drugim stradanjima iznese u ovom predmetu. (5, 6, 7, 8. i 9. mart 2007)
Porodice oštećenih i novinari sa Kosova su prokomentarisali kako primećuju promenu u radu sudskog veća. Na početku predsedavajuća sudkinja se trudila da otkrije šta se zaista desilo, ali sada kao da je neko stopirao. Tužiocu ne dozvoljava postavljanje pitanja direktno svedocima, nego tužilac to mora da radi preko nje kao predsednice veća. Predsedavajuća kao da se trudi da svedoci kažu što manje informacija koje bi mogle da štete državi Srbiji. (2, 3, 4. i 5. april 2007)
Hvala ženi po imenu Mihane Nartile Salihu - Bala za prevod na albanski jezik...
Miloš Urošević
