Viši sud u Beogradu, Posebno odeljenje za organizovani kriminal
02. decembar 2021. godine
Optuženi za ubistvo Slavka Ćuruvije ponovo su osuđeni na iste vremenske kazne; Sud ponovio i svoj stav da su nalogodavci i direktni počinioci ubistva i dalje nepoznati; Žalbe su najavili i tužilac Milenko Mandić i advokat/ice prvostepeno osuđenih;
Očekuje se da Apelacioni sud otvori svoj postupak u kojem bi mogao da - ili potvrdi prvostepenu presudu ili je preinači tako što bi izmenio visinu kazni, a mogao bi i osloboditi optužbe jedno ili više lica;
Sudsko veće Višeg suda u Beogradu, Posebnog odeljenja za organizovani kriminal, kojim je predsedavala sutkinja Snežana Jovanović, proglasilo je krivim (u odnosu dvoje prema jednom), svu četvoricu okrivljenih za ubistvo novinara i novinskog izdavača Slavka Ćuruvije, 11. aprila 1999. godine, na ukupno sto godina zatvorske kazne.
Radomir Marković, u vreme izvršenja ovog zločina načelnik RDB-a, osuđen je na 30 godina zatvora za krivično delo podsticanja na teško ubistvo dok su Milan Radonjić (koji je dobio istu kaznu od 30 godina kao i Marković)-zajedno sa Ratkom Romićem i Miroslavom Kurakom (osuđenima na po 20 godina), kažnjeni kao saizvršioci teškog ubistva.
Ovim odlukama sudsko veće je dosudilo iste kazne kao i u prvoj prvostepenoj presudi iz aprila 2019. godine koju je Apelacioni sud oborio i u septembru 2020. godine i vratio na ponovno suđenje.
Sutkinja je u obrazloženju presude naglasila da su četvorica optuženih sa umišljajem lišili života Slavka Ćuruviju, iz niskih pobuda, da bi se sačuvala tadašnja vlast u kojoj su bili pozicionirani kao državni službenici. Naime, objasnila je sutkinja Jovanović, ubijeni Ćuruvija je u svojim novinama i javnim nastupima u zemlji i inostranstvu kritikovao vlast za koju je počeo da predstavlja opasnost.
Pored toga što je sudsko veće donelo presudu sa istim visinama kazni kao i u prvom prvostepenom postupku, ono je ostalo i pri stavu iz svoje prve presude iz 2019. godine, da su nepoznati nalogodavci ubistva kao i sam ubica Slavka Ćuruvije („NN lica“).
Sud je ovakvu svoju odluku, da praktično ponovi raniju presudu koja je pala na Apelacionom sudu, obrazložio time što Apelacioni sud u svom rešenju za ponavljanje prvostepenog postupka, nije tražio izvođenje novih dokaza i traženje novih činjenica. Te, kako je rekla sutkinja Snežana Jovanović, „male izmene“ koje su unete u novu presudu, odnose se na odluku da se u slučaju osuđenih počinilaca ne radi o „organizovanoj kriminalnoj grupi“.
Razlog da se ne prihvati stav tužioca izražen u optužnici da je Kurak pucao u Ćuruviju i ubio ga ispalivši 12 metaka, a Romić u isto vreme udario drškom pištolja Branku Prpu, jesu, kako je obrazložila Jovanović, što su sedam minuta pre ubistva, razgovarali telefonom, pa se pretpostavlja da se, u momentu ubistva, nisu mogli nalaziti jedan pored drugog. Sutkinja je naglasila i da je sud poverovao iskazu Branke Prpe koja nije prepoznala Miroslava Kuraka kao osobu koja je pucala u njenog partnera. Prpa je, naime, u policiji i na sudu, tvrdila da je videla ubicu, a kao fizički najsličnijeg označila je Luku Pejovića (u međuvremenu ubijenog), a ne Miroslava Kuraka.
Sud je u obrazloženju presude naveo da je Radomir Marković u martu 1999. godine posle neuspelog nagovaranja Milorada Ulemeka da „neutrališe jedno lice koje je državni neprijatelj“ (što je Ulemek tvrdio i u istrazi 2014. godine i kasnije na Sudu), angažovao Milana Radonjića, tadašnjeg načelnka Beogradskog centra DB-a, da organizuje Ćuruvijino ubistvo. Radonjić je izdao usmeno naređenje da se Ćurivija stavi pod tajne mere prisluškivanja i praćenja, suprotno tački pet Pravilnika o radu DB-a. Tako da je Slavko Ćuruvija intenzivno praćen od 9-11. aprila 1999-te, a ovo praćenje je prekinuto 23 minuta pre ubistva, da agenti Službe ne bi videli počinioce ubistva.
Sud je, na molbu advokata odbrane, produžio rok žalbe sa 15 na 30 dana.
Nastasja Radović
