Očigledno je da napad Hamasa 7. oktobra mora biti kvalifikovan kao teroristički, jednako kao što je očigledno da najveći deo oružanih napada države Izrael na Zapadnu obalu i Gazu mora biti kvalifikovan kao teroristički. Besomučni napad na nenaoružane civile, kolektivno kažnjavanje porodica i celih naselja, razaranje domova i proganjanje njegovih stanovnika, hapšenja i zatvorske kazne bez suđenja i dokaza hiljada Palesinaca i to mesecima i godinama (tj. njihovo držanje kao talaca) – to su uobičajene metode države Izrael. Metode koje se neprekidno sprovode od 1967. nakon Šestodnevnog rata na okupiranim teritorijama na Zapadnoj obali i u Gazi. UN je takve metode nebrojeno puta osuđivao; to su denuncirale i međunarodne organizacije za ljudska prava, što je uvek država Izrael ignorisala, upućujući čak i pretnje onima koji izriču osude, kao što se desilo generalnom sekretaru UN – A. Guterešu.
Država Izrael je odbila najveći broj rezolucija UN i vodi politiku koja je izložena stalnim osudama i za to Izrael nije snosio nikakve posledice. Tu su i odluke Međunarodnog suda pravde u Hagu zbog izgradnje zida koji zatvara Palestince na Zapadnoj obali. Verovatno će sadašnje bombadrovanje i brutalna blokada Gaze biti predmet izučavanja u budućnosti kao primer nagomilanih ratnih zločina. Ima li, dakle, Palestina pravo da se brani od okupatorske i agresorske države, uz poštovanje međunarodnog humanitarnog prava?
Bilo bi lažno tvrditi da je Hamas neka mešavina terorističke organizacije i suverene države jer počiva na krvi i stradanju Palestinaca. Gaza se sistematski kažnjava i to bi se moglo svrstati u ratne zločine, koji su slični onima koji su vršili nacisti u Drugom svetskom ratu. Šta bismo rekli kada bi neke jedinice ukrajinske vojske napale Rusiju, vršeći zverstva kao što čini Hamas a kad bi u znak odmazde Rusija sravnila sa zemljom Kijev i Herson?
Da li nivo moralnosti izraelske države viši od moralnosti Hamasa? Ne zaboravimo da je Izrael jedan od promotera Hamasa, jednako kao što su SAD stvorile avganistanske talibane ili Al Kaidu u početnoj fazi. Međutim, ne zaboravimo da se ne mogu upoređivati Izrael i Hamas. Uprkos tome što mnogi govore o ratu između Hamasa i Izraela, to nije tačno, jer Hamas deluje na prostoru koji u okruženju/opsadi Izrael drži već 18 godina, a poseduje vojne i političke kapacitete daleko manje od bilo koje države. Napadi Hamasa su doveli u pitanje lažni mit o neranjivosti jedne moćne sile, a to su mitovi koji počivaju na nekažnjivosti te moćne sile dok vrši nasilje. Ilegalni, nesrazmerni, okrutni i navodno genocidni odgovor Izraela na napade od 7. oktobra ima za cilj da povrati važnost to mita; ima za cilj da pokaže palestinskom stanovništvu da krajnje nasilje protiv njih neće imati nikakva ograničenja; ima za cilj da pokaže izraelskom stanovništvu i celom svetu da će uništiti pojas Gaze a da se pri tom ništa neće desiti.
Stravični događaji ovih dana samo potvrđuju neke činjenice koje se kriju i prenebregavaju. To je, pre svega, činjenica da u državi Izrael vlada režim aparthejda zasnovan na tlačenju najvećeg dela palestinskog stanovništva. Da počnemo od sporazuma iz Osla (1993.) kada su Palestinska oslobodilačka organizacija/PLO i najveći broj Palestinaca bili prihvatili princip o dve države, premda je to podrazumavalo brojna odricanja, dok je Sporazum Izraelu donosio velike prednosti. U ogromnoj su manjini bile Hamas i druge grupe koje su se protivile tom sporazumu. 30 godina totalnog neispunjavanja sporazuma, nemilosrdne okupacije i etničkog čišćenja, uz naseljavanje 500.000 rasističkih doseljenika na Zapadnoj obali, pretvorili su palestinske teritorije u bantustan, u kojem stanovnike drže u ropskom položaju suprematistički doseljenici koji su pod zaštitom vojske zaposeli palestinsku zemlju; Palestinci su na Zapadnoj obali izloženi režimu aparthejda, sličnom onom u Južnoj Africi i Jugu SAD-a do šezdesetih godina XX veka.
Ovakvo stanje stvari okrenulo je najveći deo stanovništva k oružanom otporu. A to danas oličava Hamas. Koristeći terorističke metode, koji su za svaku osudu. Jednako kao što su za osudu cionističke terorističke metode pri stvaranju države Izrael, poput Irguna, od koga potiče Likud, partija premijera Netanjahua. Tu su i bombaški napadi na Hotel Kralj David 1946, u kojem je stradalo najmanje 91 osoba ili atentati i bombaški napadi na palestinske kvartove u kojima je 1947. poginulo više stotina ljudi. Netanjahu i Likud zvanično su obeležili u Jerusalimu 60. godišnjicu uništenja tog hotela. Izrael masakrira celokupno stanovništvo Gaze u znak odmazde. Izrael nimalo ne poštuje međunarodno humanitarno pravo, ni sada a ni u svojoj dugoj istoriji okupatorske sile.
Ko smo mi da kažemo palestinskom stanovništvu kako da brani svoja prava, oduzeta im više od 75 godina? Sem kada tvrdimo da su zapadne sile bile i dalje jesu saučesnici oduzimanja tih prava od strane Izraela. Možemo i moramo sagledavati činjenice sa stanovišta poštovanja ljudskih prava, koja su univerzalna, ma koliko to smetalo onima koji ih krše.
Možemo i moramo i dalje podržavati BDS (bojkot-sankcije-neulaganja). To je kampanja koju je pokrenulo palestinsko civilno društvo, a koja postiže spor, ali ipak, rastući bojkot izraelskih proizvoda i preduzeća. Ova kampanja ima za cilj da stvori međunarodno javno mnjenje slično onom kao nekad u slučaju Južne Afrike i to nailazi na građanski odgovor u celom svetu. Dokaz za to je i rastuća podrška palestinskom stanovništvu od strane jevrejskih organizacija u celom svetu, koje se protive tome da država Izrael govori u njihovo ime ili da vrši zločine pod izgovorom zaštite judaizma. To je verovatno najbolji način otpora varvarstvu koji razara Palestinu, to je najbolji odgovor saučesnicima Izraela u tom varvarstvu.
(Prevela i priredila: Staša Zajović)
